van bountystrand naar kikkerland

Even wennen, die ruim veertig graden verschil.

Het laatste verslagje dan maar. De laatste foto's zijn van een wat mindere kwaliteit. Jos heeft op maandagmorgen de digitale camera meegenomen (hij zit op dit moment nog met Marleen in Thailand) en wij (Femke, Willy, Wieger en ik) hebben de laatste dagen "ouderwets" met een wegwerpcamera gefotografeerd, jazeker: analoog!

Op maandag zijn Jos en Marleen naar het noorden vertrokken en wij naar het zuiden: Koh Chang (je komt ook Ko Chang tegen en nog een paar schrijfwijzen). De eerste nacht hebben we doorgebracht op een heel luxe resort. Op dinsdag zijn we wat goedkoper gaan "wonen", de verblijfsruimte was wat minder (een hutje met een tweepersoons bed zonder airco maar met ventilator, een wc en een douche), de locatie was schitterend: op het strand. De taxi bracht ons tot op 500 meter afstand van ons huttencomplex. Bij laag water zou het een eenvoudig wandelingetje zijn, bij hoog water (en dat was het) een behoorlijke klimpartij over een groepje rotsen heen. Lekker met een temperatuurtje tegen de 40 graden en 20 kilo bagage in je rugzak. De dames zijn dus maar op het stand gaan liggen, terwijl de mannen de barre tocht twee keer met bagage mochten afleggen. De rest van de dag? Och wat doe je aan het strand: zwemmen, luieren, beetje shoppen, wat eten, slokje drinken en voor je het weet kun je weer naar de zonsondergang kijken.

Op woensdagmorgen werden we tegen acht uur vanaf de receptie opgehaald door een auto van Thai Fun. De dag hebben we op zee doorgebracht met een beetje varen, drie keer over snorkelen, een beetje eten. Femke en Wieger hadden nog nooit gesnorkeld, dus de visjes tussen het koraal waren een ware belevenis. Vooral Femke kon er niet genoeg van krijgen en heeft drie keer over de volle tijd in het water gelegen. Ook Willy kwam elke keer weer gerimpeld het water uit. Tegen half zeven werden we op ons eigen strand afgezet en werd het tijd om te pakken en te eten.

Donderdag 2 maart begon het terugreisgebeuren: eerst met een open truck naar de ferry (levensgevaarlijk, maar in dat land mag alles), daarna met de bus naar Bangkok waar we tegen vier uur aankwamen. Na de rust van het eiland was de drukte van Bangkok weer een hele overgang. Biertje, hapje eten in een hele luxe toko en met de Airportbus naar het vliegveld. Nog een kaartje gelegd en hier scheidden onze wegen zich: Femke en Wieger met Turkish Airlines via Istanbul terug en wij met Quantas naar Londen.

Een hele rustige vlucht in een moderne 747. Vliegtijd ongeveer 12 uur.

In Londen eindigde de reis zoals hij ook begonnen was: problemen in Amsterdam. Mist, sneeuw en ijzel zorgden voor problemen op Schiphol. Uiteindelijk zijn we toch allemaal aangekomen, maar met een paar uur verschil (terwijl het vliegtuig uit Istanbul vrijwel tegelijkertijd met ons zou landen). Femke en Wieger hebben een tussenlanding gemaakt in Brussel.

Op Schiphol werden we opgewacht door pa en ma Memelink en door Marian. Dus niet terug met de trein maar relaxed in de auto. Thuis was alles prima verzorgd en er stonden zelfs bloemen! Bedankt! Het is fijn om op zo'n manier thuis te komen...

En op vrijdagavond merkten we dat er na negen weken in Nederland nog niets was veranderd: Willy kon de draad van GTST zonder problemen oppikken en voor mij vallen er op Discovery nog steeds vliegtuigen uit de lucht.

Maar: een reis om nooit te vergeten! Wij beseffen heel goed hoe bevoorrecht we zijn, dat we deze reis hebben kunnen maken. Ook waren we blij met elke reactie en beseffen dat we heel veel lieve mensen om ons heen hebben. Bedankt allemaal!